W stosunku do innych krajów Unii Europejskiej ścieżka awansu w polskiej nauce jest długa,wielostopniowa oraz nadmiernie sformalizowana. Biorąc pod uwagę średnią krajową, polscy naukowcy awansują wolniej, a naukową samodzielność, czyli możliwość kierowania zespołem badawczym uzyskują później niż uczeni w krajach, gdzie rozwój nauki jest na znacznie wyższym poziomie.

Na tle innych krajów europejskich polscy uczeni, jako całość, publikują stosunkowo mało w istotnych periodykach naukowych. W ocenie organizacji międzynarodowych polskie środowisko akademickie jest trudno dostępne, a procedury nadawania stopni oraz tytułów naukowych pełne osobliwości niezrozumiałych dla osób spoza świata polskiej nauki. Na model kariery akademickiej składa się system uzyskiwania stopni naukowych, będących potwierdzeniem osiągniętych kompetencji badawczych, a także system awansu zawodowego (stanowisk) w uczelniach i instytucjach naukowych.

Jeżeli polska nauka ma mieć większy wpływ na rozwój współczesnej nauki światowej, to system awansów naukowych należy uprościć i uczynić bardziej przejrzystym. Powinno to przyspieszyć awanse naukowe. Zwiększona powinna zostać liczba promocji habilitacyjnych, przy jednoczesnym podwyższeniu wymogów jakości osiągnięć naukowych

Celami polityki rządu w tym zakresie będą:

• uproszczenie ścieżki awansu naukowego tak, aby perspektywa zdobywania kolejnych stopni oraz tytułu naukowego działała na naukowców motywująco i wspomagała ich rozwój naukowy,
• wprowadzenie przejrzystych procedur konkursowych na stanowiska uczelniane oraz szerszego otwarcia się uczelni na badaczy z zagranicy,
• usprawnienia funkcjonowania Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów, która będąc gwarantem zasad awansu naukowego musi cieszyć się pełnym zaufaniem środowiska nauki.

źródło: www.nauka.gov.p